Bolesław Prus "Lalka"

Stanisław Wokulski nie miał najłatwiejszego życia. Nigdy nierozumiany przez innych,  najpierw chciał zdobywać wiedzę, potem wziął udział w powstaniu i został zesłany na Syberię. W końcu  postanowił wzbogacić się, by w oczach ukochanej Izabeli Łęckiej nie być tylko kupcem. Wokulski wraca do Warszawy i rozpoczyna starania o miłość panny Łęckiej, jednocześnie odnosi sukcesy majątkowe, zakłada spółkę, która przynieść ma duże zyski. Bohater trafia na warszawskie salony, zdobywa sympatię arystokracji, jednak nadal nie udaje mu się zdobyć uczucia Izabeli, która niemal nieustannie go ignoruje.
Staje się to dla Wokulskiego pretekstem do opuszczenia stolicy i podróży do Paryża. Tam Wokulski poznaje naukowca Geista i  staje przed ważnym życiowym wyborem:  może poświęcić się nauce lub wrócić do Warszawy i kontynuować starania o rękę ukochanej. 

Pełna sprzecznych uczuć przystępowałam do czytania „Lalki” Bolesława Prusa. Z jednej strony byłam bardzo ciekawa tej powieści, którą wiele osób zachwalało, z drugiej zaś obawiałam się tego, co mnie czeka, bo do lektur szkolnych z zasady nie jestem pozytywnie nastawiona. Nie lubię, kiedy czuję przymus czytania lektur, po to by omawiać je potem na lekcjach języka polskiego i poddawać tekst analizie, której towarzyszy pytanie o to, co autor miał na myśli. Powinnam chyba jednak mniej sceptycznie podchodzić do lektur, bo „Lalka” okazała się jedną z lepszych jakie do tej pory czytałam a na pewno najlepszą w liceum. Przynajmniej dotychczas. 

Choć język był dla mnie trochę uciążliwy (przez co dosyć długo czytałam tę książkę) a niektóre momenty - jak fragmenty Pamiętnika starego subiekta czy poszczególne opisy - nudne  to z przyjemnością czytałam „Lalkę” i poznawałam losy bohaterów. Bohaterowie powieści Prusa są chyba tym co najbardziej zapadnie mi w pamięć. Autor prezentuje sylwetki wielu złożonych postaci z każdej warstwy społecznej i odniosłam wrażenie, że każda z nich została dopracowana w najmniejszym nawet szczególe. Sam Stanisław Wokulski to postać niezwykle złożona i pełna sprzeczności; Izabela Łęcka, zadufana w sobie egoistka nieraz denerwowała mnie swoim zachowaniem. Najwięcej mojej sympatii zyskali Rzecki i Ochocki – kolejni po Wokulskim idealiści w „Lalce”. Prus krytykuje zachowania polskiej arystokracji, opisuje życie mieszczaństwa, pokazuje nie najlepszą sytuację w kraju i stosunki społeczne panujące w II połowie XIX wieku. Poza momentami poważnymi, znajdują się tu też takie, w których na twarzy pojawia się uśmiech. Miłość Wokulskiego do Łęckiej to główny wątek tej powieści, ale te poboczne również zostały ciekawie przedstawione. Dokładne opisy Warszawy tamtych czasów sprawiły, że mogłam przenieść się w czasie i towarzyszyć bohaterom. Przyznam, że nie sądziłam iż w towarzystwie „Lalki” doświadczę tylu miłych chwil i pozytywnie mnie ta powieść zaskoczyła, bo choć to lektura szkolna, to jest to też bardzo ciekawa książka, której autor podejmuje ważne tematy społeczne na tle XIX-wiecznej Warszawy.