Maria Nurowska "Drzwi do piekła"

Daria trafia na kilkanaście lat do więzienia za zabicie własnego męża. Motywy jej czynu pozostają nieznane, tylko Daria wie jak naprawdę wyglądało jej małżeństwo z Edwardem. Para prowadziła ze sobą dziwną grę, a ich miłość z czasem stała się toksyczną. Jedno wydarzenie przechyliło czarę goryczy i Daria pociągnęła za spust. W więziennej rzeczywistości kobiecie trudno się odnaleźć i przystosować do nowej sytuacji. Jako pisarka nigdy nie sądziła, że może trafić do takiego miejsca jak więzienie w Kowańcu.
Chwile spędzone w celi stają się dla niej okazją do przeanalizowania swojego wcześniejszego życia, poznania swojego prawdziwego ja, a rozmowy z wychowawczynią Izą stopniowo przeradzają się w fascynację drugą kobietą.

"Drzwi do piekła" to książka określana mianem najodważniejszej i najbardziej skandalizującej powieści w dorobku Marii Nurowskiej. Do tej opinii trudno mi się ustosunkować, ponieważ jest to póki co jedyna książka autorki jaką przeczytałam, ale o ile temat poruszany w  tej książce uznawany może być za kontrowersyjny i odważny o tyle skandalizującym bym go nie nazwała. Lektura, ze wzgęldu na tematykę powieści, do najłatwiejszych nie należy. Sprawy nie ułatwia też brak podziału na rozdziały oraz to, że nie ma tu jakiegokolwiek oddzielenia refleksji i wspomnień głównej bohaterki od tego co dzieje się z nią obecnie. Przeszkadzało mi to, bo kiedy już z zainteresowaniem czytałam dany fragment, autorka nagle zmieniała scenerię wydarzeń, wprowadzała retrospekcje z wcześniejszego życia bohaterki. Wpływało to w pewnym stopniu na brak płynności w czytaniu ale pozwalało ujrzeć całą sytuację w szerszej perspektywie.

Autorka wykreowała dość ciekawych, aczkolwiek nie wzbudzających większej sympatii, bohaterów. Główna bohaterka, Daria, mimo bagażu złych doświadczeń, nie wzbudziła mojego współczucia i w gruncie rzeczy uważam, że sama była sobie winna całej sytuacji jaka ją spotkała. Pozostałe postacie wypadły bardziej przekonująco. Dużym plusem jest oddanie klimatu miejsca w jakim rozgrywają się wydarzenia. Na każdym kroku widoczna jest przytłaczająca atmosfera więziennej rzeczywistości w jakiej radzić muszą sobie bohaterki. Maria Nurowska posługuje się łatwym w odbiorze stylem, dzięki czemu czytanie nie sprawia większej trudności a co za tym idzie książkę przeczytać można w bardzo krótkim czasie.

Z powieścią taką jak “Drzwi do piekła” się jeszcze nie spotkałam. Nie czytałam dotąd książki, której akcja osadzona byłaby w zakładzie karnym. Pomysł był jak najbardziej ciekawy, forma mi się nie podobała, momentami bywało nudno. Innymi słowy ani nie polecam,  ani nie odradzam. Kontynuacji losów Darii raczej nie przeczytam, ale po inne książki Marii Nurowskiej sięgnę chociażby z ciekawości.