Agatha Christie "Noc w bibliotece"

W bibliotece rezydencji pułkownika Bantry’ego zostaje znalezione ciało nieznajomej, młodej dziewczyny. Podejrzenia od razu padają na starszego jegomościa, który jednakże nie przyznaje się do jakichkolwiek niezgodnych z prawem czynów. Żona pułkownika jest podekscytowana a zarazem przerażona faktem, że w jej domu popełniono tak okrutną zbrodnię jaką jest morderstwo. Oburzona podejrzeniami jakie padają na męża, Dolly Bantry postanawia poprosić o pomoc w rozwiązaniu zagadki znaną ze swoich detektywistycznych umiejętności przyjaciółkę, pannę Jane Marple.
W toku policyjnego śledztwa wychodzi na jaw, że ofiarą była tancerka z hotelu Majestic. W celu wyjaśnienia przestępstwa i zdemaskowania sprawcy, pani Bantry oraz panna Marple zamieszkują we wspomnianym hotelu, gdzie, jak się okazuje, przebywa również zaprzyjaźniona z pułkownikiem i jego żoną rodzina Jeffersonów, z którymi denatka nawiązała znajomość, a którą zafascynowany senior rodu uwzględnił w swoim testamencie jako jedną z głównych spadkobierczyń. Wkrótce znalezione zostaje kolejne ciało. Czy oba morderstwa mają ze sobą coś wspólnego, czy jest to zaledwie zbieg okoliczności?

“Noc w bibliotece” to dopiero trzecia powieść Agathy Christie jaką przeczytałam i mogę chyba zaryzykować stwierdzenie, że najsłabsza. W każdym razie podobała mi się najmniej z dotychczasowo przeczytanych książek mistrzyni kryminału, jak nazywana jest ta autorka. Historia zaczyna się od mocnego uderzenia, już na pierwszych stronach pokojówka oznajmia znalezienie trupa w bibliotece, pojawiają się pierwsi podejrzani, a na scenę wkracza panna Marple, potem bieg wydarzeń zwalnia i do końca, mimo kolejnego morderstwa, akcja toczy się powoli. Pojawia się szereg podejrzanych osób i wydaje się, że śledztwo stoi w miejscu, bo jak się okazuje każdy ma na pozór niezbite alibi. To, co nie jest oczywiste dla wszystkich, nie wyłączając czytelników, oczywiste jest natomiast dla panny Marple, która wykorzystując znane sobie techniki trafnej obserwacji, szybko wysnuwa słuszne wnioski co do tożsamości sprawcy i przebiegu zbrodni, przez pewien czas zatrzymuje jednak prawdę dla siebie samej. Konkluzja panny Marple wprowadza czytelnika w stan niemałego zdziwienia. Zaskakujące jak zawsze zakończenie rekompensuje nieco nudniejszą, środkową część książki. Dla mnie morderca również tym razem okazał się nie do odgadnięcia, choć swoich podejrzanych miałam wielu. Tym, którzy zdecydują się sięgnąć po którykolwiek z kryminałów Agathy Christie życzę więcej szczęścia niż mam ja w rozwiązywaniu zagadek autorki. Zaczynam się powoli zastanawiać czy to jest w ogóle możliwe, a jeśli tak, to czy mi się wreszcie uda.