Carlos Ruiz Zafon "Marina"

Oscar Drai, uczeń szkoły z internatem poznaje Marinę, kiedy postanawia oddać zegarek, który w wyniku splotu niefortunnych zdarzeń znalazł się w jego posiadaniu, a w rzeczywistości jest własnością ojca dziewczyny. Oscar i Marina szybko się zaprzyjaźniają, chłopak spędza z dziewczyną i jej ojcem każdą wolną chwilę, staje się częstym gościem w ich domu. Chcąc przeżyć jedną z niezapomnianych przygód, młodzi decydują się śledzić wdowę odwiedzającą co miesiąc bezimienny grób na jednym z barcelońskich cmentarzy.
Podążając śladem tajemniczej kobiety w czerni, trafiają oni do starej oranżerii pełnej upiornych kukieł. Od tego dnia próbują rozwiązać zagadkę grobu bez inskrypcji i zrozumieć sens ciągle powtarzającego się motywu czarnego motyla. Poznają też przerażającą historię człowieka, który pragnie stać się panem życia i śmierci.

Akcja "Mariny" niemal cały czas trzyma w napięciu. Powieść łączy w sobie wiele wątków, poza wątkiem detektywistycznym, swoje miejsce znajduje tu także dramat, elementy horroru, fantastyki i niespełnionej miłości. Nie przeszkadza to jednak w jasnym odbiorze głównej historii jaką jest rozwiązywanie zagadki związanej z poszukiwaniem sposobu na oszukanie śmierci. Jedynym mankamentem jest schematyczne wprowadzanie kolejnych postaci: Oscar i Marina dowiadują się o istnieniu danej osoby, która może pomóc im w rozwiązaniu historii, spotykają się z nią i wysłuchują kolejnych wersji zdarzeń. Na dłuższą metę jest to nużący zabieg.Autor przenosi czytelnika do Barcelony lat 80. XX wieku. Efekt ten jest uzyskiwany w głównej mierze przez plastyczne i sugestywne opisy uliczek oraz podupadających secesyjnych pałacyków, których w książce nie brakuje, dzięki czemu mamy okazję poczuć niepowtarzalny klimat tego miejsca. Zafon posługuje się niebanalnym, pełnym ciekawych metafor i wyszukanych porównań stylem, co również wpłynęło na mój pozytywny odbiór tej książki.

"Marina" to pierwsza powieść Carlosa Ruiza Zafona, którą miałam okazję czytać. Mimo wielu głosów, że czytając książki Zafona się nie zawiodę, obawiałam się po nie sięgać, bo zwykle sceptycznie podchodzę do tego, co przez wszystkich jest uznawane za bardzo dobre, praktycznie bez wad. Muszę przyznać, że moje obawy były w tym przypadku bezpodstawne, a lektura "Mariny" czystą przyjemnością. 

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania czytam fantastykę