Suzanne Collins "Kosogłos"

Dystrykt Dwunasty nie istnieje. Ocalona z Igrzysk Poskromienia Katniss trafia do Trzynastki, która wbrew powszechnej opinii, nie została unicestwiona.  Co prawda, na powierzchni znajdują się gruzy, ale pod ziemią ludzie prowadzą całkiem normalne życie i przygotowują się do rebelii.  Po namowach wielu osób Katniss staje się Kosogłosem, symbolem buntu, który ma poprowadzić mieszkańców poszczególnych dystryktów do zwycięstwa nad Kapitolem  i obalenia obecnej władzy. Tymczasem Peeta, którego nie udało się uwolnić z areny pozostaje w Kapitolu i gdy wydaje się, że przeszedł na stronę prezydenta Snowa, wychodzi na jaw, że poddawany jest torturom a stan jego zdrowia zmienia się z dnia na dzień.
Władze Trzynastki podejmują decyzję o odbiciu Peety i innych pozostałych przy życiu uczestników Igrzysk z niewoli. Jak się jednak okazuje, tortury poczyniły w psychice chłopaka wielkie zmiany, nie jest już takim samym człowiekiem jak wcześniej, trudno z nim nawiązać jakikolwiek kontakt. Lekarze próbują wyleczyć Peetę, a przywódcy rebelii przygotowują się do ostatecznej konfrontacji z Kapitolem, która w zamierzeniu buntowników ma być  początkiem nowego porządku w Panem. 

„Kosogłos” to trzecia i zarazem ostatnia część uwielbianej przez rzesze czytelników na całym świecie serii Suzanne Collins, której poszukiwałam na bibliotecznych półkach ze zniecierpliwieniem.  Książkę skończyłam czytać kilka dni temu i nadal pozostaję pod urokiem tej historii i sądzę, że jeszcze długo stan ten będzie mi towarzyszył. „Kosogłos” nie zawiódł moich oczekiwań, a nawet przerósł te najśmielsze. Fakt, pierwsza część tej książki jest lekko nużąca i nie zapowiada tego co czeka czytelnika w dwóch kolejnych, warto jednak  przebrnąć przez Popioły, bo Atak i Zabójczyni w pełni rekompensują słabszy początek. Akcja nabiera zawrotnego tempa, wydarzenie goni wydarzenie, a od przybycia Peety do Trzynastki historia staje się bardziej nieprzewidywalna. Autorka po raz kolejny udowadnia, że potrafi zaskoczyć czytelnika, wtedy gdy ten najmniej się tego spodziewa. 

Po przeczytaniu „W pierścieniu ognia” uważałam tę część za brutalną, ale to co dzieje się w „Kosogłosie” przebija wszystko o czym czytałam w tej serii do tej pory. Ostatni tom trylogii obfituje w dramatyczne wydarzenia a całość wręcz ocieka krwią. Bohaterowie walczą o przetrwanie i niemal na każdym kroku liczyć muszą się z możliwością śmierci. Determinacja z jaką dążą do uzyskania wolności i sprawiedliwości jest godna podziwu. Suzanne Collins rozbudowuje wątki dotyczące postaci, pozwala czytelnikom poznać ich zalety i wady, skutkuje to oczywiście większym przywiązaniem do wykreowanych bohaterów, a tym samym trudniej jest pogodzić się z losem jaki ich spotyka. Końcowe rozdziały mnie osobiście bardzo zaskoczyły, takiego obrotu spraw się nie spodziewałam, za co jeszcze bardziej cenię sobie twórczość autorki. 

Podsumowując, uważam „Kosogłosa” za bardzo dobre zakończenie rewelacyjnej serii, która stała się moją ulubioną, pierwszą część cyklu uznaję jednak za najlepszą. Całość zaś koniecznie polecam tym, którzy jeszcze się z losem obywateli Panem nie zapoznali.  

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania czytam fantastykę