Emily Giffin "Coś pożyczonego"

Rachel i Darcy przyjaźnią się od czasów dzieciństwa. Zbliża się ślub Darcy i Dextera - przyjaciela Rachel ze studiów. W dniu swoich trzydziestych urodzin Rachel budzi się u boku narzeczonego przyjaciółki. Jak się później okazuje, zarówno ona jak i on nie odczuwają z tego powodu wyrzutów sumienia. I choć na początku postanawiają zapomnieć o całej sprawie, z czasem okazuje się, że ich relacja wykroczyła poza ramy zwykłej przyjaźni, że łączy ich coś więcej.
Jednak Dex, nie chcąc krzywdzić Darcy, nie jest skory do odwołania zbliżającej się uroczystości.

Emily Giffin to autorka, której twórczości dotąd nie znałam, nazwisko to, co prawda, nieraz  obiło mi się o uszy, ale poza tym, na temat książek tej pisarki wiedziałam niewiele. “Coś pożyczonego” trafiło w moje ręce zupełnie przypadkiem w bibliotece, z opisu wywnioskowałam, że będzie to lekka lektura, idealna na upalne dni. I własnie tak było. Przystępny styl autorki sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko, i mimo że liczy sobie niemal 400 stron, łatwo ją przeczytać w bardzo krótkim czasie.

Całą historię, za sprawą pierwszoosobowej narracji, poznajemy z perspektywy Rachel, która przywołując liczne wydarzenia z przeszłości usiłuje udowodnić, że to ona zawsze była tą poszkodowaną osobą w łączącej ją i Darcy przyjaźni, a Darcy z kolei to ta zła. Fakt, Darcy jest samolubna, egoistyczna i lubi być w centrum uwagi za wszelką cenę, często rywalizuje z Rachel, a ona sama zaś, odwołując się do zdarzeń z okresu dzieciństwa, obwinia Darcy za brak własnych sukcesów błędy jakie popełnia a poza tym próbuje udowodnić, że jej zdrada wcale nie była taka zła.. Ładna mi przyjaźń! Autorka tak prowadzi narrację, aby czytelnik już na początku uznał Darcy za czarny charakter, jednak ja nie polubiłam żadnej z bohaterek. Obie uznaję za równie nieudane.

Historia jest banalna i przewidywalna, a na całych czterystu stronach w sumie niewiele się dzieje. “Coś pożyczonego” to według mnie książka do szybkiego przeczytania i szybkiego zapomnienia. Do mojego życia nic ciekawego nie wniosła i ostatecznie cieszę się, że czytanie jej nie zajęło mi dużo czasu.