George R.R. Martin "Gra o tron"

Odkąd przed kilkunastoma laty Robert Baratheon obalił ówczesnego króla Aerysa Targaryena, zwanego Szalonym, w Siedmiu Królestwach panuje pokój. Kiedy umiera królewski namiestnik, władca postanawia udać się do położonego na północy Winterfell, by nowym namiestnikiem mianować swojego przyjaciela z lat młodości, Eddarda Starka. Mimo sprzeciwu swej żony Eddard przyjmuje proponowane przez króla stanowisko i udaje się do Królewskiej Przystani. Tam poznaje prawdę dotyczącą śmierci poprzednika.
Tymczasem w oddalonym Winterfell ktoś usiłuje zabić jednego z synów Starka, o co jego żona podejrzewa rodzinę królowej. Wkrótce król Robert umiera a przedstawiciele najpotężniejszych rodów i potomkowie Targaryenów rozpoczynają walkę o władzę.

“Gra o tron” to pierwszy tom wieloczęściowej sagi Pieśń Lodu i Ognia, której do tej pory nie znałam w żadnej wersji. Korzystając z faktu, że wakacje to więcej wolnego czasu, wypożyczyłam to opasłe tomiszcze z biblioteki. George Martin wprowadza mnóstwo bohaterów, co sprawia, że łatwo się pogubić już od samego początku. Przyznam, że stanowiło to dla mnie niemały problem, jednak wraz z postępem wydarzeń coraz lepiej radziłam sobie z identyfikowaniem poszczególnych postaci a także miejsc. Autor opisując bohaterów powieści i wydarzenia w jakich biorą udział przejawia niesamowitą dbałość o detale, co w pewnych momentach sprawiało, że czytanie stawało się nieco nużące. Nieprzesadzone okazały się głosy, że Martin nie ma litości dla wykreowanych przez siebie bohaterów. Już w pierwszym tomie serii uśmierca kilku z nich, a jak już wspomniałam, bohaterów jest wielu, zarówno tych wzbudzających sympatię czytelników jak i ich niechęć. Najbardziej polubiłam Aryę Stark, Daenerys, której charakter uległ chyba największej przemianie oraz Jona Snowa i to te rozdziały poświęcone im czytałam z największym zainteresowaniem. W powieści George’a Martina nie ma jednego czy dwóch głównych bohaterów. Większość postaci jest równie ważna, a każdy kolejny rozdział autor poświęca innej osobie, dzięki czemu wydarzenia poznajemy z kilku perspektyw. 

W książce “Gra o tron” intryg i rozlewu krwi nie brakuje ale w moim odczuciu akcji brakowało dynamiki. Przez prawie sześćset z ponad ośmiuset stron trochę męczyłam się poznając tę historię. Przez sześćset stron autor szczegółowo przedstawia bohaterów i ich historie. Rozumiem, że jest to ważne, zwłaszcza, że saga liczy sobie aż tyle tomów, ale żeby poświęcać na to tak wiele kartek? Dla mnie to trochę za dużo. Dopiero ostatnie dwieście stron sprawiło, że z większym zaciekawieniem brnęłam do zakończenia. A samo zwieńczenie historii spowodowało, że mimo wszystko ciekawa jestem wydarzeń w kolejnej części. Do plusów z pewnością mogę zaliczyć ciekawie wykreowaną rzeczywistość, stylizowaną na epokę średniowiecza, a także nieprzewidywalną i dobrze przemyślaną fabułę oraz całą gamę indywidualnych i niepowtarzalnych postaci, bowiem mimo że w powieści bohaterów jest bez liku, nikt nie jest taki sam. W przeciwieństwie do innych dzieł tego gatunku, w “Grze o tron” nie dominuje motyw walki dobra ze złem a nieustannej walki o władzę. 

Podsumowując, muszę przyznać, że książka Martina to dobra powieść, która niejednego czytelnika i miłośnika gatunku zaciekawi, ja jednak zaliczam się do mniejszości, która przesadnych zachwytów nad “Grą o tron” nie podziela.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania czytam fantastykę.