Suzanne Collins "W pierścieniu ognia"

Po zwycięstwie w Głodowych Igrzyskach, Katniss i Peeta wracają do Dwunastego Dystryktu. Poziom ich życia zmienia się diametralnie, nie muszą więcej martwić się o to, czy następnego dnia ich rodziny będą miały co jeść. Jako triumfatorów Igrzysk czeka ich zbliżające się Tournee Zwycięzców, podczas których muszą oni uspokoić nastroje panujące w innych częściach Panem, z tego względu, że ich zuchwały czyn w poprzednich Igrzyskach, obudził w mieszkańcach wolę walki, z czego władze Kapitolu doskonale zdają sobie sprawę.
Jednak niemal każde, nawet nieświadome postępowanie Katniss wywołuje w obywatelach chęć buntu. Władze Panem nie przegapią żadnej okazji do podkreślenia swojej potęgi, i wykorzystując zbliżające się Igrzyska Poskromienia, które odbędą się w siedemdziesiątą piątą rocznicę ustanowienia tego wydarzenia, doprowadzą do powrotu zwycięzców na arenę.

"Igrzyska śmierci" były dla mnie czymś nowym, świeżym wśród książek ostatnio przeze mnie czytanych. Historia Katniss i Peety mnie porwała i bardzo chciałam jak najszybciej zapoznać się z jej kontynuacją, ale jednocześnie obawiałam się czy sprosta moim oczekiwaniom i dorówna części pierwszej. 

Niestety, muszę przyznać, że choć książka mi się podobała to trochę się zawiodłam. Owszem autorka nieraz zaskakuje czytelnika, wprowadza wiele zwrotów akcji, ale dopiero w drugiej połowie książki. Powieść jest nierówna, akcja rozkręca się stosunkowo wolno i przyspiesza dopiero po wyłonieniu uczestników igrzysk. Nowa arena jest ciekawie przemyślana, pełna niebezpieczeństw i sprawia zawodnikom wiele okazji do wykazania się umiejętnościami i wolą przetrwania ale też utrudnia rywalizację. "W pierścieniu ognia" to książka bardziej brutalna niż "Igrzyska śmierci". Suzanne Collins więcej miejsca poświęciła rozgrywkom politycznym w Panem, chęci buntu, uniezależnienia się od władz, uzyskania praw do decydowania o sobie i swobody czynów, nieco spychając wątek miłosny na dalszy plan, co moim zdaniem nie szkodzi tej historii. Autorka wzbogaciła powieść o kilka nowych, interesujących postaci, co utrudnia rozpoznanie wrogów i prawdziwych sprzymierzeńców Katniss. Zabieg ten wprowadza nutkę niepokoju i niepewności. Napięcie jest stopniowo budowane, a zakończenie potęguje ciekawośc dotyczącą ostatniej części trylogii.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania czytam fantastykę