Suzanne Collins "Igrzyska śmierci"

Niedaleka przyszłość. W miejscu dawnej Ameryki Północnej znajduje się państwo Panem z Kapitolem, będącym stolicą kraju i otaczającymi go dwunastoma dystryktami. Co roku, dla podkreślenia swojej władzy Kapitol organizuje Głodowe Igrzyska, transmitowane na żywo przez telewizję, w których udział bierze po dwóch reprezentantów każdego dystryktu. Trybuci, bo tak są nazywani, od chwili wkroczenia na arenę, walczą na śmierć i życie, gdyż przeżyć może tylko jeden z nich. Dramaturgii dodaje fakt, że uczestnikami Igrzysk są zawsze młode osoby między dwunastym a osiemnastym rokiem życia.
Kiedy podczas uroczystości losowania reprezentantów Dwunastego Dystryktu wybór pada na dwunastoletnią Prim Everdeen, jej siostra Katniss, która po śmierci ojca musiała zatroszczyć się zarówno o matkę jak i siostrę, decyduje się zastąpić dziewczynkę. Wkrótce rozpoczyna się trudna i pełna niebezpieczeństw rozgrywka o dalsze życie, lecz co zrobi Katniss, gdy jej przeciwnikami okażą się przyjaciel i równie bezbronna co jej siostra przedstawicielka Jedenastego Dystryktu?

Wczoraj szczęście się do mnie uśmiechnęło. Na jednej z bibliotecznych półek znalazłam książkę, którą przeczytać chciałam już od dawna. Wróciłam do domu i przepadłam na kilka godzin. “Igrzyska śmierci” pochłonęły mnie całkowicie. Czytałam do późnego wieczoru i gdyby nie to, że następnego dnia musiałam wstać do szkoły, czytałabym dalej. Historia zainteresowała mnie od pierwszych stron i trzymała w napięciu do samego końca. Z zapartym tchem obserwowałam poczynania Katniss w Głodowych Igrzyskach. 

Autorka miała ciekawy pomysł na fabułę. Umiejscowienie akcji w postapokaliptycznym świecie i ukazanie przerażającej sytuacji w nim panującej, podziałało na moją wyobraźnię. Wszystko w powieści zostało opisane bardzo realistycznie i przywodziło mi na myśl pytanie: co jeśli świat rzeczywiście wyglądałby podobnie? Katniss polubiłam niemal od razu za jej odwagę, determinację i wolę walki o siebie, swoją rodzinę, przyjaciół i lepsze życie. Nie jest to postać podobna bohaterkom innych powieści, niby dzielna, zaradna i inteligentna, a w rzeczywistości głupiutka do granic możliwości, że aż czytać się nie chce, o nie. Co ważne, Suzanne Collins dostarczyła mi różnych emocji. Czułam przerażenie, byłam rozbawiona, a nawet się trochę wzruszyłam. Akcja “Igrzysk śmierci” obfituje w nieoczekiwane zwroty, niemal na każdym kroku czekało mnie coś niespodziewanego, a to tylko zwiększało moją ciekawość. Powieść napisana została w narracji pierwszoosobowej z punktu widzenia Katniss. Poznajemy jej uczucia, przemyślenia, obawy i plany. Co prawda, narracja pierwszoosobowa nadaje akcji dynamizmu, ale mnie brakowało trochę przemyśleń pozostałych bohaterów, chciałam czasami poznać ich emocje i punkt widzenia.

Pierwszy tom trylogii Suzanne Collins przeczytałam w zastraszającym tempie i na pewno sięgnę też po kolejne. Po zakończeniu jakie zaserwowała autorka nie mogę doczekać się dnia, w którym poznam dalsze losy Katniss.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czytam fantastykę